Premiery, nowości;)

Gabrielle

o ile Step up np. był super, to do tego mnie nie ciągnie..
PS. w listopadzie ekranizacja "Księżyca w nowiu!

bosko;D

Aneta

ooo to jeszcze troche,ale chyba i tak szybko po 1 czesci

Gabrielle

no bardzo szybko!
w marcu zaczynają się zdjęcia we Włoszech[zaczynają praktycznie od końca;D]
na tym filmie napewno będę pol seansu ryczeć jak głupia..[xD]

Aneta

hehe czasem to pomaga nawet i w ogladaniu..potrafisz jakos tak bardziej sie wczuc,poczuc,co czuja bohaterzy...

Gabrielle

przynajmniej kiedy czytałam, w niektórych momentach płakałam.
W pewnym sensie "Księżyc..." był najsmutniejszą cześcią, choć wszystko skończyło się dobrze.
"Będzie tak, jakbyśmy się nigdy nie poznali..."

Aneta

ehh....mysle,ze film dostarczy ci podobnych emocji Wesoly

Gabrielle

z jednej strony super, z drugiej nie wiem czy bym mtego chciała.
bo tym razem, nie płakałam ze wzruszenia przy czytaniu..tylko z żalu[wiem, głupieje, to tylko książka, a postacie nie są prawdziwe.]
ale plakałam, bo było mi cholernie żal tej dziewczyny.
kiedy on ją zostawiał..

a potem..

"Gdy tylko dowiedziałam się, że ktoś był w domu, żeby zostawić liścik dla Charliego, przyszło mi do głowy, że nie tylko coś zostawiono, ale i coś zabrano. Musiałam to sprawdzić jak najszybciej. Ręce trzęsły mi się ze zdenerwowania.
W moim pokoju wszystkie sprzęty i przedmioty stały tam, gdzie rano. Zamknęłam za sobą drzwi i podbiegłam do odtwarzacza CD. Nacisnęłam przycisk blokady. Wieczko odskoczyło.
Odtwarzacz był pusty.
Album od Renee leżał na podłodze przy łóżku, tam, gdzie go położyłam, ale nie dałam się na to nabrać. Wystarczyło zajrzeć na pierwszą stronę. Malutkie metalowe narożniki nie przytrzymywały już żadnego zdjęcia. Jedynym dowodem na to, że kiedyś się tam znajdowało, był podpis: Edward Cullen. W kuchni Charliego. Trzynasty września.
Nie przejrzałam albumu do końca. Byłam pewna, że Edward zabrał zarówno swoje pozostałe fotografie, jak i film. Nie zapomniał o niczym.
Będzie tak, jakbyśmy nigdy się nie poznali. Obiecał mi i dotrzymał słowa.
Pod kolanami poczułam gładkość drewnianej podłogi - a potem pod dłońmi, a potem pod policzkiem. Miałam nadzieję, że zemdleję, ale niestety nie straciłam przytomności. Fale bólu, które dotąd smagały tylko moje serce, zalały mnie całą aż po czubek głowy, wciągały w otchłań."

Aneta

na pewno takie momenty w ksiaze sa smutne,mimo ze wiesz,ze to fikcja literacka to w pewien sposob utozsamiasz sie z bohaterami,poznajesz ich,staja sie dla ciebie jakby rzeczywistoscia,osobami bliskimi,z ktorymi naprawde masz do czynienia...

Gabrielle

dokladnie, czułam się jakbym była obok tych wydarzeń.
bardzo się utożsamiałam z Bellą.

kiedy on myślał, że ona nie żyje..i chciał się zabić.
to co ona przeżywała jadąc za nim do Włoch..kiedy biegła, obawiając się, że może być za późno..też to przeżywałam, razem z nią.

Aneta

wow..jakos tak maddrze to wczesniesze napisalam xD haha

to sie nie zdarza xD

Gabrielle

przestań

to prawda.

Aneta

co mam przestac ? xd ale moim zdaniem to dobrze,gdy czytajacy moze poczuc sie,jak bohater ksiazki,albo stojaca obok tego bohatera osoba...wtedy czuje,ze czytanie ma jakis glebszy sens,ze doczegos prowadzi...moze do jakichs nowych doswiadczen,albo do tego,zeby nie popelniac bledow jakich np,. dokonal bohater bo widzi,ze ma to zle skutki xD

Gabrielle

masz przestac gadać glupoty, bo mówisz bardzo mądrze xD
Może się z tym przeniesiemy doi tematu książki? Wesoly

Aneta

ooook

powinnysmy xD

Gabrielle

jaa chcę to kinaa, no!!!!